چگونه آمریکا پیشرو در تولید فولاد سبز شد؟
در سال‌هایی که موضوع تغییرات اقلیمی هنوز در مرکز توجه جهانی قرار نگرفته بود، شرکت‌های فولادی آمریکا گام‌های بلندی در مسیر کاهش آلایندگی برداشتند. آن‌ها با حرکت به سمت استفاده از کوره‌های قوس الکتریکی (EAF) که انتشار کربن کمتری دارند، زیرساخت‌های صنعت فولاد را متحول کردند. نتیجه این تحول، وابستگی کمتر به واردات سنگ‌آهن، اتکا به منابع داخلی ضایعات فولادی و کاهش چشمگیر انتشار دی‌اکسید کربن بود.
به گزارش GMK Center، در دهه ۱۹۷۰ آمریکا مانند اروپا به فناوری کوره بلند متکی بود، اما از دهه ۱۹۸۰ با رشد کارخانه‌های بازیافتی، ساختار صنعت فولاد تغییر کرد. این کارخانه‌ها، که تا سال ۲۰۰۱ تعدادشان به بیش از ۹۰ واحد رسید، تولید را تا حدود ۹۲ میلیون تن در سال افزایش دادند و با انعطاف‌پذیری بالا، پاسخ‌گوی نیازهای بازار شدند.
یکی از مزیت‌های کلیدی این تحول، بی‌نیازی از سنگ‌آهن وارداتی و تمرکز بر بازیافت داخلی بود. در همین راستا، تولید آهن اسفنجی نیز توسعه یافت و مسیر سبزسازی صنعت فولاد تقویت شد.
بر اساس آمار انجمن فولاد آمریکا، عملکرد کربنی تولیدکنندگان این کشور ۷۵ تا ۳۲۰ درصد بهتر از میانگین جهانی است. میزان انتشار CO₂ در کوره‌های EAF بین ۰.۳۹ تا ۰.۸ تن به ازای هر تن فولاد برآورد شده که مطابق با استانداردهای زیست‌محیطی روز دنیاست.
سرمایه‌گذاری در نوآوری، ستون اصلی راهبرد آمریکا برای کاهش کربن بوده است. شرکت‌هایی مانند Nucor در پروژه‌هایی نظیر جذب کربن، تولید فولاد با هیدروژن، و حتی توسعه راکتورهای کوچک هسته‌ای مشارکت دارند. این روند با حمایت دولت آمریکا و سیاست‌های حفاظتی همچون تعرفه و مالیات کربن مرزی تقویت شده است.
در سوی مقابل، اروپا با تمرکز بر فناوری‌های گران‌قیمت و آینده‌محور نظیر هیدروژن با چالش هزینه و کندی اجرا مواجه شده است. نبود انسجام در سیاست‌گذاری و ساختارهای پیچیده نیز از دلایل عقب‌ماندن صنعت فولاد سبز در اروپا نسبت به مدل اجرایی موفق آمریکا تلقی می‌شود.
